Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

Ένας σκοτεινός χρησµός προφητεύει τον θάνατο του Σωκράτη. Ένα νεογέννητο καταδικάζεται σε θάνατο από τον ίδιο του τον πατέρα. Ο αιµατηρόςπόλεµοςανάµεσα στη Σπάρτη και στην Αθήνα, ο επονοµαζόµενος Πελοποννησιακός, ρηµάζει τον ελλαδικό χώρο. Στις σελίδες του καθηλωτικού µυθιστορήµατος του Μάρκος Τσικότ φωτίζεται και ζωντανεύει µε µοναδικό τρόπο η µορφή του Σωκράτη, του ανθρώπου του οποίου η ζωή και ο θάνατος µας εµπνέουν εδώ και αιώνες, του φιλοσόφου που σηµατοδοτεί ένα πριν και ένα µετά στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η Δολοφονία του Σωκράτη αναπλάθει αριστοτεχνικά µια εκπληκτική εποχή, συµπλέκοντας τις ιστορίες των ανθρώπων µε την ιστορία της ανθρωπότητας. – Ευρύµαχε, είµαι ο Σωκράτης. Ο φίλος του άνοιξε τα βλέφαρα και γύρισε το κεφάλι προς το µέρος του. – Σωκράτη… Η φωνή του ήταν βραχνή και αδύναµη. Για λίγα δευτερόλεπτα τον κοίταζε σαν να µην τον αναγνώριζε κι ύστερα το πρόσωπό του συσπάστηκε. – Φύγε, θα µολυνθείς, πήγαινε. – Όχι, φίλε µου. Έκανε να πιάσει το χέρι του Ευρύµαχου, αλλά ανάγκασε τον εαυτό του να συγκρατηθεί. – Νοµίζω πως έχουµε να πούµε µερικά πράγµατα. – Σωκράτη, θα φροντίσεις τον Περσέα; – Θα τον φροντίσω, αν χρειαστεί. Ο Ευρύµαχος έπνιξε έναν λυγµό και πήρε βαθιά ανάσα. – Όµως υπάρχει κάτι που δεν ξέρεις για κείνον. Πρέπει να τον προστατέψεις από κάτι που αγνοείς και που θα µπορούσε να αποβεί πολύ επικίνδυνο. Ο Σωκράτης περίµενε ώσπου ν’ αποφασίσει ο φίλος του να συνεχίσει. – Ο Περσέας…